صداکن مرا. ..

صدای تو خوب است...

 صدای تو سبزینه ان گیاه عجیبی است، 

که در انتهای صمیمیت حزن می روید. ..

در ابعاد این عصر خاموش... 

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم...

 بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است...

 وتنهایی من شبیخون حجم تورا پیش بینی نمی کرد. ..

وخاصیت عشق این است...

سهراب سپهری(با تشکر از هیوا)

برای تسکین هر دردی بی حسی می زنن

                  لا مروت این درده که قلبو بی حس می کنه

آسمان دلم...

مثل هوای شهرمان بارانیست...

دل من خون می گرید و

آسمان ...

از خجالت عرق شرم می ریزد ...

عجب سخته دلدادگی و ...

و چه سخت تر دل سپردن...

امان ...

امان از دل کندن ها ....

چشمانم را به پای انتظار تو دادم

قلبم را به دریای خاطراتت سپردم..

پای ماندنم، بی تو حس نماندن دارد...

همه چیزم را گرفتی ...

برگرد و حس نبودنت را هم از من بگیر.

فکر می کردم عشق یعنی کنار هم بودن با تمام وجود...

اما  زمانه یادم داد ...

عشق یعنی ماندن با تمام وجود پای ذره ذره فنا شدنت..

عشق یعنی ماندن بعد رفتنش، کنار تمام خاطراتش ...

عشق یعنی ماندن کنار حسرت نبودنش ...

عشق یعنی همزاد غم شدن...

باز باران با ترانه...  باز ماندن، بی بهانه ...

باز اشکها، دانه دانه...  می چکد تا روی شانه...

 باز ماندن کنج خانه ...   دلخوشیِ کودکانه ...

 یادم آرد رنج هایم ...  غمها و دردهایم ...

 حسرت یک عمر ننگین ...   حس عصرهای غمگین ...

 تلخی هر روز شیرین ...   باز نفس های سنگین...

 تکرار هر صبح عصرین ...    تکرار هر صبح عصرین ...

نبودی که ببینی گل های امید دل من چگونه خشکید...

آخه اینجا بدون خورشید مهرت...

هر شب ابرهای چشمم...

شوره بارانیست ..

وقتی در مورد عشق ازت پرسیدم...

اولین جمله ای که ازت شنیدم ...

گفتی ...

"به خدا جز تو کسی رو ندارم"،

حالا می خوای بری ؟!...

برو ...

ولی بشنو اولین و آخرین حرفمو ...

"به خدا جز تو کسی رو ندارم"

من فریاد بی کسی را 

مدتهاست ...

تو کوچه بن بست گلوی بغض گرفته ام..

زیر باران اشکهایم.. 

درست کنار نبودن هایت 

سر داده ام..