فکر می کردم عشق یعنی کنار هم بودن با تمام وجود...

اما  زمانه یادم داد ...

عشق یعنی ماندن با تمام وجود پای ذره ذره فنا شدنت..

عشق یعنی ماندن بعد رفتنش، کنار تمام خاطراتش ...

عشق یعنی ماندن کنار حسرت نبودنش ...

عشق یعنی همزاد غم شدن...

باز باران با ترانه...  باز ماندن، بی بهانه ...

باز اشکها، دانه دانه...  می چکد تا روی شانه...

 باز ماندن کنج خانه ...   دلخوشیِ کودکانه ...

 یادم آرد رنج هایم ...  غمها و دردهایم ...

 حسرت یک عمر ننگین ...   حس عصرهای غمگین ...

 تلخی هر روز شیرین ...   باز نفس های سنگین...

 تکرار هر صبح عصرین ...    تکرار هر صبح عصرین ...

نبودی که ببینی گل های امید دل من چگونه خشکید...

آخه اینجا بدون خورشید مهرت...

هر شب ابرهای چشمم...

شوره بارانیست ..

وقتی در مورد عشق ازت پرسیدم...

اولین جمله ای که ازت شنیدم ...

گفتی ...

"به خدا جز تو کسی رو ندارم"،

حالا می خوای بری ؟!...

برو ...

ولی بشنو اولین و آخرین حرفمو ...

"به خدا جز تو کسی رو ندارم"